Illusion

دنیا... یه سرابه. هرچی بریم بهش نمیرسیم.

امام علی علیه السلام فرمودند که  «هرچیز از دنیا،  شنیدن آن، بزرگتر از دیدنِ آن است». 

واقعا همینه. آدم فکر میکنه وقتی به فلان چیز برسه دیگه خوشبخته. وقتی برم دانشگاه و اون رشته مورد علاقم قبول بشم خوشبختی را حس میکنم. ولی نمیکنیم. وقتی مدرکم را بگیرم. وقتی خدمتم تموم بشه. وقتی کار گیرم بیاد. وقتی ازدواج کنم. وقتی پولدار بشم. اونوقته که خوشبختی را حس میکنم. ولی حس نمیکنیم. حس نمیکنیم. 

وقتی پنج میلیون داری تو حسابت میگی کاش ده تومن داشتم. وقتی ده تومن داری میگی کاش بیست تومن داشتم.وقتی بیست تومن داری پنجاه تومن میخوای و...و این آرزوها تمومی نداره. 

پیش خودت ایده آل ترین زندگی را تصور میکنی. یه حساب بانکی که نگران تموم شدنش نیستی، یه ماشین مدل بالا که اگه هم خراب بشه راحت میتونی بندازیش دور و یکی دیگه بخری، یه خونه خوب، یه همسر خوب، فرزند، سفرخارج و. .. و بعد دیگه خوشبختی. نه... نیستی. اون موقع هم نگرانی. نگران کم شدن پولت، یا از بین رفتن جایگاهت یا خرابکاری فرزندت یا خیانت خودت یا همسرت. و اینها به کنار، نگران سفید شدن موهات، چروک شدن پوستت و از دست رفتن جوونیت. غمها و سختیهای دنیا تمومی ندارن. دنیا جای راحتی و رفاه نیست. یه توهمه. یه خیاله. که یه روز ازش بیدار میشیم. 

 

 

Loneliness...